Płyty główne w standardzie WTX

WTX (ang. Workstation Technology Extended) – rodzaj płyty głównej stworzonej przez firmę Intel w 1998 roku.

Głównym zastosowaniem płyt w standardzie WTX są serwery i stacje robocze typu high-end często wieloprocesorowe wyposażone w kilka twardych dysków. WTX posiada architekturę umożliwiającą łatwiejsze uaktualnienie konfiguracji poprzez wymianę modułu specjalnego karty rozszerzającej "Riser Card" zawierającej układy oraz złącza komunikacyjne. Specyfikacja ta określa tzw. strefy związane z poszczególnymi elementami płyty głównej. Odpowiednie wycięcia w obudowie umożliwiają łatwe instalowanie różnych modułów "Riser Card", zależnie od zapotrzebowań mogą to być kontrolery SCSI, karty sieciowe lub szybkie adaptery Super I/O. Płyta mogła zawierać nawet 4 zasilacze. Posiadała także możliwość podłączenia 10 lub więcej w zależnie od płyty dysków twardych.
 

Cechy charakterystyczne płyty głównej w formacie WTX :

- możliwość zamontowania kilku procesorów serwerowych (1-8)

- duża liczba dysków twardych

- duża ilość pamięci, z kontrolą błędów ECC

- duża liczba gniazd rozszerzeń

- gniazda PCI 64-bitowe, AGP Pro

- kontrolery SCSI

- jeden lub kilka zasilaczy dużej mocy

- duże rozmiary płyty głównej i obudowy